ДАНІЛКА
Мамка, мамачка, не галасеце гэтак, а то аж мне на сьлёзы зьбіраецца, як пагляджу я на цябе!.. Шкода таты, ведама, што шкода, але што-ж ты зробіш? Дык не бядуйце, мамка! Я незадоўга ўжо йскрыпку сваю скончу і так тады зайграю, так зайграю, што ўжо нікому з нас так галасіць не захочацца! А цяпер ляпей будзем аб чым іншым гутарку вясьці. Мне як вельмі сумна зробіцца, што йскрыпка не ўдаецца, дык я тады сам з сабою гутару і гутару… Ну, што-ж бы такое? Э! Трудна неяк і да розуму, прыйсьці. Ага! Вось скажэце мне, мамка, чаму гэта так доўга тату не хавалі? Усё ніяк дагэтуль не сабраўся папытацца цябе аб гэтым.
MАPЫЛЯ
Не хавалі, бо так трэба было, сьледзтва рабілі. Закон, бачыш, такі ёсьць: як хто сам праз сябе памрэ, дык датуль няможна хаваць, пакуль ня дойдуць, як і праз што ён душой загавеў.
ДАНІЛКА
Ага! Ведаю цяпер. Значыцца, як і я памру, дык ня будуць датуль хаваць, пакуль не даведаюцца ў мяне, нашто я памёр. А-а-а скажэце мне, мамка, нашто гэта людзі родзяцца, каб пасьля ўміраць? Бо-ж, я думаю, невялікі цымус ляжаць засыпанаму зямлёй.
MАPЫЛЯ
Гэтак ужо богам устроена на сьвеце. Нічога не парадзіш.
ДАНІЛКА
Несамавітае, як так, гэтае устройства. А ці праўда, мамка, што ёсьць такая старонка, праз каторую плывуць крыніцы з жывой вадою? Кажуць, калі напіцца тае вадзіцы жыватворнае, дык чалавек ніколі ня ўмрэ.
MАPЫЛЯ
Можа і ёсьць. Хто-ж яго ведае! Але яшчэ тае крыніцы ніхто ня бачыў і ня піў з яе, бо каб хто-небудзь піў, то хоць адзін чалавек жыў-бы і жыў на сьвеце больш, як усе людзі жывуць, а так няма: усе як ёсьць рана-позна ўміралі, уміраюць і ўміраць будуць. Такая ўжо воля боская.
