Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 3.pdf/263

ЗЬЯВА X

ПАЎЛІНКА — СЬЦЯПАН

(баронячыся)

СЬЦЯПАН

(выбягае з бакоўкі, ахінуўшыся коўдрай)

Хто тут! Хто тут лазіць а поўначы? Альжбета! Альжбета! Хутчэй сюды! (ПАЎЛІНКА, перахрысьціўшыся, кідаецца ў вакно. СЬЦЯПАН убачыў). Гвалт! Злодзей! (Бяжыць к вакну і хватае ПАЎЛІНКУ за ногі). Альжбета! Скарэй сюды! Стрэльбу хватай!!.

ЗЬЯВА XI

ПАЎЛІНКА, — СЬЦЯПАН, — АЛЬЙБЕТА

АЛЬЖББЕТА

(выбягае — як Сьцяпан — акрыўшыся коўдрай; уся трасецца)

Матачка найсьвентшая! Што тут робіцца?! (Мацае па сьцяне). Зараз, зараз нясу стрэльбу. (Хватае за гіру ад гадзіньніка, гадзіньнік з грохатам валіцца са сьцяны і разьбіваецца) Ай! што-ж я нарабіла!

СЬЦЯПАН

(трымаючы Паўлінку за ногі, да Альжбеты)

Куды цябе немач уперла? Падкрупі хутчэй кнот ды памажы пягнуць!..

АЛЬЖБЕТА

(бяжыць к лямпе)

Ужо, ужо!

ПАЎЛІНКА

(перавесіўшыся праз вакно)

Цягні, братка, ямчэй!

АЛЬЖБЕТА

(падкруціўшы кнот і бягучы к Сьпяпану)

Божухна мой! Гэта-ж Паўлінка! Скуль ты ўзяў таго злодзея.

СЬЦЯПАН

Каханенькая, родненькая, не мялі языком ды вось памагай цягнуць; там нейкі гад яе за рукі трымае.