АЛЬЖБЕТА
(як сьціхлі)
Аддыхнеце, міленькія, хоць трохі, а то замарыліся дужа. (Да ПРАНЦІСЯ). Хадзеце, сваток, за стол, ды можа чаго закусіце, бо і ты-ж памагаў.
ПРАНЦІСЬ
(садзячыся)
Собственно, глупства, вось-цо-да. Маладым трэба паказаць, паказаць, пане дабрудзею, а яны ўсё патрапяць… правільна толькі навучыць іх. (Прапіваючы з пляжкі, да СЬЦЯПАНА). А ты, сват, трымайся, вось-цо-да. Ім ня дам, яны маладзічкі яшчэ, пасьпеюць.
СЬЦЯПАН
А праўда, праўда, сватка! Яшчэ іх пара не ўцякла (Выпівае).
ПАЎЛІНКА
(каля гасьцей)
А што-ж мы цяпер будзем рабіць? Ужо напяяліся, дык можа ізноў пагуляема?
ПРАНЦІСЬ
(закусваючы)
Собственно, пачакайце, я зараз скамандую, пане дабрудзею, за што і як узяцца, бо мой розум растропны, а вы нічога ня ведаеце.
ПАЎЛІНКА
Ну, добра, пачакаем. (Да АДОЛЬФА). Што-ж гэта, пан Адольф, надуўся, як мыш на крупы, або, як апошняе ў печ усыпаўшы?
АДНА З ГАСЬЦЕЙ
Пан Адольф, відаць, закахаўся.
АДОЛЬФ
Ну, дык што, калі закахаўся?
ПРАНЦІСЬ
(перажоўваючы яду)
Собственно, цяпер, вось-цо-да, пойдзем лявоніху, пане дабрудзею!
