СЬЦЯПАН
(са злоснай насьмешкай)
Ха-ха-ха! Якім!.. Хай-жа ён прападзе саўсім.
(Хоча рваць, Паўлінка адбіраць)
ПАЎЛІНКА
(скрозь сьлёзы)
Аддайце, татачка, аддайце, ня рвіце! ня зьдзекавайцеся над ім…
СЬЦЯПАН
(адпіргнуўшы ад сябе Паўлінку)
Адчапіся ад мяне, гіцлёўка! Я вам тут наразводжу шашняў…
(Стукат у сенцах. Уходзяць — ПРАНЦІСЬ, АГАТА, а за імі — АЛЬЖБЕТА, ПАЎЛІНКА стаіць патупіўшыся, глытаючы сьлёзы, і скубе пальцамі фартух).
ЗЬЯВА XV
ПАЎЛІНКА — СЬЦЯПАН — АЛЬЖБЕТА — ПРАНЦІСЬ, — АГАТА
ПРАНЦІСЬ
Глупства, пане дабрудзею. Я, вось-цо-да, казаў, собетвенно, ня дзе падзенецца.
АГАТА
(дражнячы)
Вось-цо-да, вось-цо-да! Сам кабылу, тудэма-сюдэма, паставіў у вас пад паветкай, а шукае за плотам. Дарма толькі поўзалі і сьлядоў прыглядаліся.
АЛЬЖБЕТА
Ну, дзякуй богу, што хоць нашлася. (Да СЬЦЯПАНА). Што ты там круціш у руках?
СЬЦЯПАН
На, на! любуйся, якія празэнты атрымлівае твая дачушка!
