ПАЎЛІНКА
(ажывіўшыся)
А што-ж, ці ня праўда? І ўсё-б было добра, каб ня гэты тата: хоць нямаведама што рабі з ім…
АГАТА
Трэба, дзеткі, пачакаць, ану-ж, тудэма-сюдэма, ліха перамелецца і ўсё добра будзе.
ПАЎЛІНКА
Трэці год, цётачка, чакаем і нічога ня выходзіць. Трэці год трасуся і выглядаю тэй часінкі, каб толькі з ім пабачыцца. Павешуся, цётачка, павешуся, калі мяне з ім разлучаць!..
АГАТА
(хрысьцячыся)
Мёйца, сына! Тудэма-сюдэма, што ты, Паўлінка? Пабойся бога гэткія рэчы гаварыць напроць ночы! Цьфу! матачка найсьвентшая!
ПАЎЛІНКА
(паказваючы)
Калі тут, цётачка, так пад сэрцам баліць, што і жыць неўмагату. Такі ён міленькі, такі прыгожанькі, такі паслухняны… (Загледзеўшыся ў даль). Калі яшчэ з татам былі яны добра, прыдзе, бывала, вады за мяне прынясе, дрэўкі нашчапае. Не глядзіць на тое, што калісь вучыўся, а цяпер сам вуча і большых і меншых. Ніколі ад яго слова благога ня чула. Так, ведаеце, цётачка, і хочацца з кім-колечы аб ім гаварыць і думаць без канца і пачатку. І чаму я такая няшчасная? (Са сьлязьмі). Бацька родны хоча мяне адарваць ад таго, хто мяне цяпер мілей ад усяго чыста — жыцьця, хаты роднай, цэлага сьвету. Ё чаму-ж я такая няшчасная?
АГАТА
Ціха, мае дзеткі, ціха. Не гаруй, не маркоцься, міленькая, вельмі. Неяк-жа ды будзе. Бог найвышэйшы, тудэма-сюдэма, міласэрны, і аб тваёй тут цяжэнькай долі не забудзецца.
