Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 3.pdf/186

ДАМА

Не, ня выехаў.

СПРАЎНІК

Толькі што пайшоў адбіраць у беларусаў ключы ад Юбілейнага дому.

ГАНУЛЯ

І чаго бацюшка палез у гэтую політыку. Пільнаваў-бы лепей ключоў ад архірэйскага дому.

(Уваходзіць МІКІТА — босы і бяз курткі, у руках кошык з пляшкамі і два рэвольвэры).

ЗЬЯВА V

ГАНУЛЯ — ДАМА — СПРАЎНІК — МІКІТА

ГАНУЛЯ

А мой-жа ты сыночак! Хто-ж цябе гэта абалваніў?

ДАМА

(прыглядаючыся праз лёрнэтку на Мікіту)

У вас, мусье рэгістратар, фасон касьцюму, як і ў мяне з іх родзіем, — а ля-басяк.

МІКІТА

(стаўляючы кошык з пакупкамі і кладучы на стале рэвольверы, вітаючыся з гасьцьмі)

Меджду протчым, мадам-сіньëра, цалую ручкі! Іх родзію чэсьць! Але, пардон, мадамы і мусь! Выбачайце за мой няштодзенны выгляд. Мяне толькі-што спаткала ў дарозе сьмешная прыгода. Калі бег я па гэтыя, меджду протчым, пакупкі, на Зыбіцкай вуліцы спаткалі мяне два, мабыць, апошнія ўцякаючыя паны, папрасілі мяне пастаяць, самі зьнялі куртачку, сказаўшы, што гэта з іхнага сукна, потым папрасілі пасядзець і таксама самі зьнялі боты, сказаўшы, што гэта з іхняй скуры.

ДАМА

А далей?