Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/182

Так наш і Юрка, як ніколі,
Зьмяніўся с часам паняволі.
Было, як помню, гэта самай
Перад Вадохрышчэм куцёю.
Вячэру зьеўшы, да Адама
Зышліся ўсе мы грамадою—
От, пры лучыне ў цёплай хатцэ
Паваражыць, пазабаўляцца.
Былі старые і малые,
Падросткі, хлопцы і дзеўчаты;
Крычаць адны, сьмяюцца тые,
Аж так і рвецца гоман с хаты!
І Юрка тут, і па сваёму
Прагаварыць не дасьць нікому.
Я слухаў, слухаў, дый цярпення
Не стала слухаць перахвалкаў!
Слоў колькі, вышаўшы у сені,
Шапнуў Лявону і Міхалку;
Пагаварыўшы, зноў прыходзім
І гутарку неўзнак заводзім:
— «Хто (тут я к Юрку вокам кінуў)
Адважны з вас такой парою
Ў манеж схадзіць, набраць мякіны
І к нам сюды вярнуцца з ёю,—
Хаця і поўнач ужо пэўне,
І першые ня пелі пеўні?»
Тут хлопцы жыва падхапілі:
Вось, Юрка нам дакажэ славы!
Ці-ж ён бы страха не асіліў?
О, ён для дружбы, для забавы
І ў пекла, калі трэба, сходзе—
Адважным гэта сьмех і годзе!..
Наш Юрка, хоцькі, ці ня хоцькі,
Не рад с свайго ўжо выхваляння;
Папхнуўся ў ток той серад ночкі —
А з ім наш сьмех і наругання.
Аж вось, праз нейкіх мінут дваццаць
Мы чуем: «гвалт! ратуйце, братцы!»
На двор мы выбеглі ўсе гурмам:
Ляціць наш Юрка, як здань, белы,