Памяці Марьі Конопніцкай.
І зыйшла ты, песьнярка народаў,
Божы сьветач жывых пакаленнёў,
Ў новы край невядомаго быту,
Ад жыцьцёвых непраўд і цярпеннёў.
І пакінула загадку сьвету—
Ўсім нешчасным і з блізка, і з далі:
Ці то сонцэ зайшло на заўсёды,
Ці ім долю мо’ іх пахавалі?..
Бо як песьня твая ўсемагуча,
Безгранічна зьвінела, будзіла,—
Так німа ні граніцы, ні меры
Ўсей жальбе над тваею магілай
І хаця сэрцэ сьціхла, заныла,
Хоць, як зоры, ўжо вочы ня сьвецяць, —
Голас думак тваіх ешчэ будзе
Не з адным гаманіці сталецьцем.
Дух твой з сьветласьцяй неба зыльецца
І с праменнямі сонца сьвятога,
Сьлёзы-росы высушываць будзе
І паказываць к праўдзе дарогу.
Памяць насып магілку ўхарошыць
З жывых кветак рукою сірочай,
Як квяцісты былі Твае песьні
Сярод земскай і сьцюжы, і ночы.
А з мільёнаў грудзей набалелых
Плыці ўздох з века ў век не пакіне
Па заступніцы ўсіх нешчасьлівых,
Па вялікай Песьнярцы-Княгіні.
|
