|
Песьня мая не ўзышла сярод кветак,
Кветак цьвітучаго вечна паўдня…
Поўначы сумнай забыты палетак
Даў ей жыцьцё пасярод палыння.
Пушча і ночка яе гадавалі,
Няньчылі казкамі долі нямой;
Дождж і расіца вясною купалі,
Сьнежные буры тулілі зімой.
Песьня мая не ўсьпінае атласаў,
Выдумкай хітрай у сьвет не ляціць,—
Знацца ей досьць з беларускаю красай—
Лесам шумеці, касою званіць.
З думкамі ходзе забранаго краю,
Служыць і верыць у лепшы усход…
Бо калі гасьне паходня старая,—
Новую заўтра распаліць народ.
Песьні маей не патрэбны сьвятліцы
Ў княжэскіх хорамах слухаць музык;
Коціцца, ўецца свабоднай крыніцай
К сонцу і зорам, прастор дзе вялік.
Ей не патрэбна ўсесільных прынука,
Службы лекайскай не знае яна:
Воля жывая ей вечнай зарукай,
Волі нязьмеранай—служба адна.
Песьня мая не шукае прывету,
Ласкі ў скурганеным сэрцы чыім,—
Вецер свабодны з далёкаго сьвету
Стрэце, праводзе атпевам сваім.
З небам і ніваю ў дружбу заходзе,
Слухае бору адвечнай жальбы,
Вотклікі лове ў бурлівым разводзьдзі,
Ў зорках шукае жыцьця варажбы.
Песьня мая не зачэпе сягоння
Думкай сваею ўсіх хат і сяліб,
Зваленых хат і людзей у прыгоне,
Ўсходным зярном неабсеяных скіб…
|
