Гэта старонка не была вычытаная
шляхам прасторным
наперад, ішлі.
Славу здабытую дзён пераможных
стальлю гартуе фабрычны варстат.
А думкі крыляцца, імкнуцца трывожна
ў краіну, дзе голад, дзе тысячы крат.
У краіну разьюшанай банды магнатаў,
дзе прагнуць, каб зьнішчыць, бясьсьледна, на звод
прадажныя людзі: жандар, провокатар —
на суд вядучы беларускі народ.
Таварышы, гэй!
Народ беларускі!
Хай разгараецца прозалаць зор.
Гнеў чалавека, напружыўшы мускул,
судзьдзям напіша агнём прыгавор.
Магнаты, баяры, усе —
бязумоўна
гнуцца ў паклон залатому рублю.
Рвуць скарыстаць, каб суцішыць працоўных,
аэро, гідро —
ваду і зямлю.
І вырваць мову!
І вырваць рукі. —
Хто,
якой сілай
краіну сагне?
— Дый не!
Ніколі!
Адны пагудкі.
