|
Прытуліўся, прылёг пад садамі,
Новых дзён — ды вякамі ждучы.
А цяпер вось старымі дамамі
Мову іншую кажа Случы.
Ад князёў, ад паноў, ад няволі
Успаміны — гіньце ў пустэчы!
Не, ня будзе, ня будзе ўжо болей
Аб пары тэй ягонае рэчы.
Над будынкамі шэрымі сьцяг
Сьвету новаму значаць — цуды;
Разьлятаюцца пекныя сагі,
Звоніць гымн працоўнаму люду.
Ядранее, як лес, жыта ціха,
Нахіліла калосьсе ўдала…
Старадаўняя можа ткачыха
Селяніну волю прыткала?
Хай гудзяць шчэ званы на званіцах
І спакусаю крыж у вочы:
Марсэльезе ўжо ня зглушыцца,
Беларускай ужо ня змоўчаць.
Ад усходу на захад далёкі
Яе вокліч звоніць завуча:
Сустракай, Слуцак, новыя векі,
Шумі радасьней рэчкай Случчу.
22/III-25
|
