У экзэмпляры „Вянка“ № 2 шэсьць апошніх радкоў закасованы рукою аўтара, але паправак да іх ня дана.
104. Вечар на захадзе ў попеле… Верш напісаны, як зазначана рукою аўтара ў экзэмпляры „Вянка“ № 1, у 1910 годзе.
Першы раз выдрукаваны ў „Вянку“.
У экзэмпляры „Вянка“ № 2 верш закасованы рукою аўтара (гл. ўвагу да разьдзелу II).
У 4 р. — „паля“ захоўваецца для рыфмы з словам „вугля“.
105. Сомнамбул. Першы раз выдрукаваны ў „Вянку“. Захаваўся аўтограф вершу (VI, 47) з наступнымі варыянтамі:
Спачатку вершу дадана два радкі:
Хто там быццам гаворыць у цёмнай вадзе?
3 кім ён гэтую гутарку сьцішна вядзе?
1Месяц выплыў над змрочнай, заснуўшай ракой,
2І павёў мяне у сінюю даль за сабой
3І прывабіў да цёмнай, халоднай вады, —
5Але ён пралажыў праз раку сьветлы шлях,
6„страх“ зам. „жах“.
7Вось яна, залатая мая пуціна!
8За табой, дзіўны край, дзе пануе вясна.
9Доўга, доўга цябе я чакаў і шукаў.
11„я“ зам. „ён“.
13І цяпер я ў царстве вясеньнем жыву.
14Бачу явь ува сьне, бачу сны наяву…
15Не хвалюе рака, заціхае ў ёй гул.
16І шапчу я: „шчасьліў ты, благі сомнамбул“.
12р. — „цішына“, „глыбіна“, — з цьвёрдым канчаткам застаюцца для захаваньня рыфмы.
106. Плакала лета… Першы раз выдрукаваны ў „Вянку“.
У экзэмпляры № 2 верш рукою аўтара закасованы (гл. ўвагу да II разьдзелу).
6„тугаю“ зам. „тугою“ пакінута для захаваньня разьмеру вершу.
107. Дзесь у хмарах жывуць павукі… Напісана, як зазначана рукою аўтара ў экзэмпляры „Вянка“ № 1, у 1911 годзе.
Першы раз выдрукаваны ў „Вянку“.
Чарнавы варыянт (п. № IV. № 8, 7).
3Кожны драблы і мяккі такі.
Варыянты ў экзэмпляры № 2:
6Злосьць бясцэльная у мутных вачах…
7Чуеш? Во шораг ног павукоў.
У 6-ым — „вачах“ зам. „вачох“ застаўлена для захаваньня рыфмы з словамі: „вужа“ (4p.) і „дах“ (8p.).
108. Разрытая магіла. Напісаны, як зазначана рукою аўтара ў экзэмпляры „Вянка“ № 1, у 1909 годзе.
Першы раз выдрукаваны ў „Н. Н.“ к 1909 г. № 47.
Варыянты „Нашае Нівы“:
2Буйны вецер у сьцены б‘ецца.
8Усё, што было, што прайшло.
16Ўраз, павее на мяне.
У экзэмпляры № 2 эпіграф закасованы рукою аўтара.
109. Ноч. Газьніца гарыць… Першы раз выдрукаваны ў „Вянку“.
