200.
ІКАР І ДЗЕДАЛ.
(„Metamorphoses“ Овідзія, кн. 8-ая, вершы 189—220).
Дзедал пачаў чарадой прыладжываць пер’я. На сам’ перш
Дробныя, дальш падаўжэй, і думаць-бы можна, што быццам
Пер’я на кочцы растуць. Складалася так-жа патроху
3 розных няроўных кускоў чароту жалейка пастуш’я.
Далей ён ніткай зьвязаў сярэднія пер’я, а рэшту
Воскам зьляпіў на канцох. Скрапіўшы такой працай скрыдлы,
Дзедал іх трохі сагнуў, каб да птушачых сталі падобны.
Ікар, сын едны яго, ня ведаўшы, што ён бярэцца
Ў час той за згубу сваю, — ад ветру лятаўшыя пер’я
Спрытна лавіў, жоўты воск мяў рукамі сваімі і шкодзіў
Дзіўнай рабоце айца гульнёй… Калі майстар закончыў
Працу сваю, дык тады прывязаў сам к плячом сваім скрыдлы
І, размахнуўшыся, ўраз падняўся ў паветра. «О, Ікар!»
Дзедал прамовіў сынку, каб яго навучыць: «Умаляю,
Каб пасярэдзіне ты паляцеў; калі ніжай, чым трэба,
Вышай у неба ўзьляціш, — іх сонца пякучае спаліць.
Будзеш імкнуць, дык вада твае скрыдлы памочыць. Калі-жа
Лепей ляці між вадой і між сонцам. Прашу цябе далей,
Кінь на Геліку глядзець, на Орыона меч, на Боота.
І прывязаў да плячоў яго скрыдлы, нязвычныя людзям…
Але за мной памандруй». Тут-жа сына лятаць навучыў ён
Ў час, калі Ікара так навучаў клапаціўшыся бацька,
Сьлёзы ў старога цяклі і дрыжалі айцоўскія рукі.
Цмокнуў ён сына свайго, ў апошні раз цмокнуў і ў неба
Ўзьвіўся на скрыдлах сваіх, у паветры паперадзе мчыцца.
Страшыцца ён за дзіця, як з гнязда паляцеўшая птушка
|
