рынуцца на яго).
Рыгор. [Трасе Антося] Дзядзька! дзядзька! Перахрысьціся ты, Бог с табою!
Антось. Я задушу яе, згубу маю!
Рыгор. Каго? Гэта у цябе здань, дзядзька, з гарачкі [Габрусь трасецца, як асіновы ліст, хрысьціцца сам і хрысьціць Антося].
Антось. Цеш, дзеткі, цеш! [Злосна]. Адступіся ад мяне: я душу прадаў чорту!
Габрусь і Рыгор. [Адскаківаюць, як апараныя] Што ты?.. А Божэ!..
Антось. (Углядаецца у цемянь). Вот яна, во! (паказывае рукою на гушчар). Стаіць, халернае мясо.
Габрусь. (Да Рыгора) Ты бачыш? Там хто-сь стаіць… варушыцца!
Рыгор. (Хаваецца за сьпіну Габруся). Пан Бог з намі, Дух Сьвяты! Тфу, згінь, прападзі! (Усе ў трох пазіраюць у лес. З гушчару павольна зьяўляецца жанчына. Ні рук яе, ні ног, ні твару ні відаць. У колькі кроках цень застывае).
Антось. Чаго ты прышла сюды? Што табе тут трэба?
Здань. А як табе сказаць? Прыйшлі мы да цябе на суд.
Антось. Хто — мы?!
Здань. Я і ява.
Антось. А чорт вашаго бацьку і мацеру ведае! Мала на сьвеці ўсякіх патаскух?
Здань. Ой, як ты лаешся! А яшчэ добры знаёмы!
Антось. Які я твой знаёмы? Брыда ты!
Здань. Ха-ха-ха! Вот табе і на! Ды ты ж без
