Вільліс (Амэрыка на 10.000 насельніцтва).
| У 1901—1905 г. г. | 1,1 | У 1916—1919 г. г. | 1,24 |
| " 1906—1910 " « | 1,12 | » 1920 « | 1,34 |
| » 1911—1915 " « | 1,21 | » 1921—1922 " " | 1,44 |
У Джыбсона ў 1913—1919 г. г. на 78 хворых вострым апэндыцытам было 4,3 проц. сьмярцей, а ў 1919—1927 г. г. на 990 хворых было 5,7 проц. сьмярцей.
Зварачальнасьць насельніцтва і сваячасовасьць гэтай зварачальнасьці наўрад ці зьмяніліся; цяжка ўявіць сабе большую злаякаснасьць цячэньня апэндыцыту. Ці не зьяўляецца прычынай гэтага вельмі вялікая пашыранасьць опэрацыі, дзякуючы чаму пачынаецца захапленьне ёю, недастаткова ўмелае опэраваньне і т. д.?
Калі мець на ўвазе лічбы Вале, дык атрымліваецца ўражаньне, што ад пашырэньня опэрацыйнай эры процант сьмяротнасьці павялічыўся.
Вале на 55.891 выпадак меў:
| да 1890 г. (опэрац. эры) | 6,6 проц. |
| 1890-1900 г. (пачатак опэрац. эры) | 7,8 " |
| 1901-1908 " | 6,5 « |
Сьмяротнасьць павялічвалася да таго часу, пакуль ня выпрацавалася пакаленьне хірургаў, якія азнаёміліся з опэрацыяй, і ў выніку далі зьмяншэньне процанту сьмяротнасьці.
Цікава далей, што паводле даных Вільліса гэта павялічэньне сьмяротнасьці датычыцца ня толькі апэндыцыту, але закранае і іншыя галіны, з якіх ён адзначае язву страўніка, захворваньні жоўцевых шляхоў і вальляк. Зусім зразумела, што вышэйпаданае тлумачэньне можа быць цалкам аднесена і да гэтых хвароб.
Сьмяротнасьць пры жоўцевых хваробах наогул на 100.000 насельніцтва:
| Амэрыка-Вільліс 1901—1905 г. г. | 2,2 проц. |
| » " 1906—1910 " | 2,8 « |
| » " 1911—1915 " | 3,1 « |
| » " 1916—1919 " | 3,3 « |
| » " 1920 г. | 3,6 « |
| » " 1921—1922 " | 3,9 " |
Гэтым зборным лічбам адпавядаюць даныя Джыбсона з аднэй больніцы:
