— На зубы гады два будзе.
— Пішы паўтара.
— Ён дрэнна абсечаны, Швэйк. Зірні на вушы.
— Гэта можна паправіць. Падстрыжом пазьней, як абжывецца. А цяпер сабака яшчэ больш раззлаваўся-б.
Украдзены люта гурчэў, соп, кідаўся і нарэшце лёг змораны, высалупіўшы язык, і стаў чакаць, што з ім будзе далей.
Ён відочна спакайнеў і толькі раз-по-раз жаласна скавытаў.
Швэйк прапанаваў сабаку выстанкі пячонкі, што прынёс Благнік. Адылі да пячонкі сабака нават не дакрануўся і адно абвёў абодвых поглядам, які гаварыў: „Ужо адзін раз уліп — жарыце самі!“ Сабака ляжаў з пакорным выглядам і прыкідваўся, што дрэмле, але раптам яму ўвайшло нешта ў галаву і, стаўшы на заднія лапы, ён стаў пярэднімі прасіць. Сабака здаваўся. Але на Швэйка гэтая жаласная сцэна не зрабіла аніякага ўплыву.
— Ляжаш ты? — крыкнуў ён на небараку.
Небарака лёг, жаласна заскавытаўшы.
— Якую мянушку запісаць яму ў атэстат, — запытаў Благнік.
— Звалі яго Люкс. Трэба падабраць што-небудзь падобнае, каб разумеў.
— Назавём яго хоць сабе і Макс. Паглядзі-тку, Благнік, як вушамі заварушыў! Устань, Макс!
Няшчасны пінчэр, у якога адабралі і родны прытулак і роднае імя, устаў, чакаючы далейшых загадаў.
— Я думаю яго можна адвязаць, — наважыў Швэйк. — Паглядзім, што ён будзе рабіць.
Як сабаку адвязалі, першы рух яго быў да дзьвярэй. Ён тройчы адрыўчата брахануў на клямку, відочна спадзяючыся на вялікадушнасьць гэтых ліхіх людзей. Адылі, убачыўшы, што яго імкненьня на волю не разумеюць, ён нарабіў пад дзьверы лужыну, упэўнены, што яго за гэта выкінуць, як калісьці гэта рабілі ў пару яго юнацтва, калі палкоўнік строга, па-вайсковаму навучыў яго трымаць чыстату.
— Замест гэтага Швэйк зазначыў:
— Э, дык ён-жа хітры! Гэта проста езувіцкая штука.
