— Я падаў рапарт аб пераводзе мяне ў дзевяцьдзесят першы полк у Будэйовіцах, куды, мабыць, паеду, як толькі буду гатовы з сваёй школай вольнапісаных. Нам трэба надта многа малодшых афіцэраў, але на жаль цяперашнім часам мы бачым сумнае зьявішча, што маладыя хлопцы, якія маюць права паступаць вольнапісанымі, унікаюць ад карыстаньня гэтым правам і ўважаюць за лепшае заставацца простымі радавымі, чымся даставаць чын малодшага афіцэра.
— Вайна моцна пашкодзіла гандлю хмелем. Адылі я мяркую, што вайна доўга не пратрывае, — зазначыў гандляр, гледзячы па чарзе то на сваю жонку, то на паручніка.
— Наша становішча не сказаць, каб было кепскае, — сказаў паручнік Лукаш. — Цяпер ніхто ўжо не сумняваецца, што вайна скончыцца парамогаю цэнтральных дзяржаў. Францыя, Англія і Расія занадта слабыя супроць аўстра-турэцка-нямецкае моцы. Праўда, што на некаторых франтох мы мелі сякія-такія нязначныя няўдачы. Аднак няма ніякага сумненьня, што абы прарвалі мы рускі фронт паміж Карпацкага сьцягу і Сярэдняга Дунайцу, — вайне прыдзе канец. З другога боку, Францыя гатова страціць у бліжэйшы час усю ўсходнюю Францыю, і нямецкае войска ўварвецца ў Парыж. Гэта зусім пэўна. Апроч таго, у Сэрбіі нашы манэўры ідуць і надалей з вялікай удачай. Адыход нашага войска, які тлумачыцца зусім іначай, ніж таго вымагае простая разважнасьць, ёсьць фактычна толькі перагрупіроўка. Зусім не па доўгім часе мы ўбачым, што нашы строга вымеркаваныя манэўры на паўднёвым тэатры ваенных дзеяньняў дадуць свае вынікі. Калі ласка, зірніце…
Паручнік Лукаш узяў гандляра хмелем далікатна за плячо, падвёў да карты ваенных дзеяньняў, што віселі на сьцяне, і, паказваючы на асобныя пункты, вёў далей тлумачэньне:
— Усходнія Бэскіды — гэта наш апорны пункт. На Карпацкіх вучастках у нас, як бачыце, тож моцная апора. Магутны ўдар па гэтай лініі, — і мы ня сунімемся аж да Масквы. Вайна скончыцца раней, чымся мы мяркуем.
— А што Турэччына? — запытаў гуртавы гандляр хмелем, разважаючы, як бы дабрацца да сутнасьці справы, г. зн. да мэты свайго прыезду.
