ўбіўся ў крытыку асобных баёў і вынайшоў Амэрыку, што разьдзел, абкружаны з усіх бакоў, мусіць здацца.
Удостач нагаманіўшыся, ён улічыў за патрэбнае падыйсьці і сказаць ахопленай роспаччу дамачцы, што прыдзе зараз-жа назад, каб яна нікуды не адыходзілася, а сам пашоў нагару ў канцылярыю, дзе знайшоў паручніка Лукаша, які тлумачыў нейкаму прапаршчыку схэмы акопаў і вымаўляў яму, што ён ня ўмее чарціць і ані-ні не разумее ў геомэтрыі.
— Бачыце, вось як гэта трэба чарціць. Калі нам трэба да аднае простае правесьці просталінейную, дык мы павінны начарціць такую простую, якая ўтварыла просты кут з першай. Разумееце? Толькі ў гэтым разе вы пракладзіцё акопы правільна, — не заедзеце з імі да няпрыяцеля, а застаніцёся ў адлегласьці на шэсьцьсот мэтраў ад яго. А вы што начарцілі? Нашымі позыцыямі вы заехалі за лінію ворага і праклалі акопы простастаўна да няпрыяцеля. Патрэбен-жа кут тупы. Гэта-ж так проста, ці праўда?
Прапаршчык запасу, які за мірным часам быў касірам у банку, стаяў над плянамі ў поўнай роспачы і нічога не разумеў. Ён з палёгкай уздыхнуў, як Швэйк падышоў да паручніка і адрапартаваў:
— Дазвольце далажыць, пане паручнік, нейкая дама просіць перадаць вам гэты ліст і чакае адказу.
Тут ён многазначна і фамільярна падміргнуў.
Тое, што прачытаў паручнік, не зрабіла на яго прыемнага ўражаньня.
Ліст быў напісаны па-нямецку:
„Дарагі Гэнрых! Муж гоніцца сьледам за мной. Мне канечна патрэбна пагасьцяваць у цябе дні са два. Твой слуга — грубая жывёліна. Я няшчасная.
Твая Кэці“.
Паручнік Лукаш уздыхнуў, вывеў Швэйка ў сумежную пустую канцылярыю, зачыніў дзьверы і пачаў хадзіць між сталоў. Нарэшце ён суняўся ля Швэйка.
— Гэтая дама піша, што вы скаціна. Што вы зрабілі ёй?
