— Я дам сто крон, — прапанаваў паручнік Лукаш. — Калі да пазаўтрага іх не аддасі, дык пашлеш мне гэты рэдкі экзэмпляр. Мой дзяншчык ні к чорту варты, — вечна ўздыхае, піша лісты дахаты і да таго яшчэ крадзе што-пападзя. Біў я яго — нічагутка. Выкрышыў яму два кірмашовыя зубы, дык і тое не памагло.
— Згода, — лёгкадумна сказаў фэльдкурат. — Атрымаеш пазаўтраму хоць сто крон, а хоць Швэйка.
Ён прайграў і гэтыя сто крон і засмучоны пацягнуўся дахаты. Ён ані ні не сумняваўся, што да пазаўтрага ён нідзе гэтулькі грошай не назьбірае і што наогул Швэйка ён да крыўды танна прадаў.
„Мне трэба было ўзяць за яго дзьвесьце крон“, — папікаў ён сябе. Але ў трамваі найшло на яго нешта накшталт прыпадку сантымэнтальнасьці і сардэчных згрызотаў.
„Гэта з майго боку няпрыгожа, — думаў ён, як званіў да сябе на кватэру. — Як я цяпер зірну ў яго дурныя добрыя вочы...“.
— Мілы Швэйк, — сказаў ён, уваходзячы, — мне сёньня прысьпела нязвычайнае становішча. Мне страшэнна не шанцавала ў гульні. Разумееце, пашоў па банку, на руках туз, бяру дзесятку. А ў банкіра на руках быў валет, дык-жа ўсё-ткі дабраў таксама да дваццаць аднаго. Потым колькі разоў станавіў на дзесятку ці на туза, і што-раз у банкіра было столькі сама. Увагнаў усе грошы...
Ён прыпыніўся.
— ...і зрэшты прайграў вас. Узяў пад вас сто крон у пазыку, і калі да пазаўтрага іх не аддам, дык вы будзеце належаць ужо ня мне, а паручніку Лукашу. Мне, сапраўды, дужа шкода...
— Сто крон у мяне знойдзецца, — сказаў Швэйк. — Магу вам пазычыць.
— Давайце іх тады, — падбадрыўся фэльдкурат. — Я іх зараз-жа занясу Лукашу. Мне, да душы, не хацелася-б з вамі разлучыцца.
Лукаш трохі зьдзівіўся, як да яго ўрынуўся фэльдкурат.
— Прышоў паквітацца з табой, — заявіў фэльдкурат з пераможным выглядам. — Дай-тку мне карту.
