Старонка:Пес’ни (1904).pdf/37

І плямки на пальцах — мусиць то грэх?…
„Брацику, каже, браце Мацей,
„Ратуй маю грэшную душу
„З чысца з рук подлых чарцей,
„Альбо на веки загинуць я мушу!
„Двадцаць пяць лет, што ў чысцы я піокся,
„Усе грахи выдуў, ўсих же адрокся
„Тольки на сэрцы вот грэх, як смала,
„Прылип да мяне и ня змыты;
„То за жонку тваю, саграшыў, як жыла,
„За цябе, што нявинне быў биты:
„Ох, идзи ты са мной, зачарпнуўшы вады,
„Аж да чысца таго, аж на дне.
„И выбач ты мяне, што як быў малады,
„Твая жонка — краса спадабалася мне,
„И палей ты вадой мне на серце, Мацей,
„Буду Бога малиць за цябе, за-дзяцей..!“
Я заплакаў с жалю, але думаю: досць
Нацярпеўся и іон, бо лазе што жывы,
Гэтак ссох ад агню — тольки: скурас ды косць.
Пайду ў чысцець я той, пагляджу на дзивы!
И дзивыж, браце мой, у тым чысцу, але!
Перци кормяць смалой и гатуюць ў смале,
И цягаюць и рвуць, запрагаюць у воз,
Кручком цягнуць кишки и зубами за нос,
Вочы палюць ражном, пазурами рвуць твар.
Скрабуць скуру нажам, як на боты тавар:
И кагож тут няма? тут и пан и жабрак,
Генерал и салдат, аканом и мужык.
А што баб и дзявок — сказаць так —
У трое больш, як мущын іос’ць на лик.
Хто за што, а як баб — дык найбольш за язык.
Языкиж доўжыни так як добры ручник.
нияк да бѣла прапалиць ня магуць.
Надто шмат маладых, што дурыли мужоў;
Чараўниц а и зводняў старых,