|
Беднаж мая хата рас’селася з краю
Меж пескоў, каменіоў ля самаго гаю.
Ля самаго бору, на бярежку лесу;
Нихто тут не трафи хоцьбы з интэрэсу,
Як няма гарелки, няма куска хлѣба,
Дык яки интэрэс, каму сюды трэба?
Да хоць няма хлѣба, жабраваць ня буду,
Пражыву яккольвек ад працы ад труду!
Кепскаж мая хата падвалина сгнила
И душна и зимна, а мне яна мила;
Ня буду мяняцся хоцьбы и на замки,
Калок свой милейшы, як чужыя клямки.
На страсе мох вырос, на моху бярозка.
Мильшая мнѣ хата як чужая віоска.
Сваталиж мне ў прымы у новую хату
На зямлю ражайну и дзеўку багату;
Буду жыць, казали, як якій пасэсар,
Ездзиць парай кони, як сам пан асэсар;
Да мнѣ даражейшы угол гэты гнилы,
Камень при дарозе, пясок ля магилы,
Як чужое поле, як дом мураваны!
Ня аддам за сурдут каптан свой падраны.
Кликалиж у госци и кличуць суседзи;
Ня пайду, ня трэба, бо кажуць заедзи
Ад чужого хлеба губы абсядаюць,
Што чужого прагнуць, то свае кидаюць.
Я ня кину хаты хоць вы мяне рэжце,
Не пайду да вас я хиба у арешце.
А хоць силой навет адарвалиб з дому,
|
