Ноч расьце і расьце, нібы казка,
Нібы ў цёмных лясох страхацьцё,
Уступае дзяньку, як на ласку,
Надта мала гадзін на жыцьцё.
II
І гудзіць малатарня на доднік,
Коні шчыра пільнуюць свой круг,
І драцянкай фарсіць малы шкоднік, —
Абарваны свавольнік-пастух.
Як загойкае грозна і злосна,
Як тыркне пугаўём пад аброць,
Ведным конікам робіцца млосна,
А дагэтуль ішлі самахвоць.
То паправіць хамут гаспадарна,
Раптам лейцы бяз толку рване…
„Галапуп! — хтось крычыць, — што так марна?
Ня кіруе, а толькі псуе!“
А ў таку малатарні у губы
Снапы сам падае гаспадар.
Аж скрыгочуць сталёвыя зубы,
Паядаюць і жруць глебны дар.
Падавайце шыбчэй без спачынку —
Зьвядуць торпу збажыны цалком.
А зярняты мільгаюць пад скрынкай
Залацістым, жывым ручайком.
Дзеўка віламі ўверх падкідае
Саламяны скалмачаны пук:
Мо‘ зярнятка схавалась, хто знае,
Верыць нельга — крадзецца з-пад рук.
А за ёй гаспадарава жонка
Прабівае салому ямчэй.
І журчыць, як крынічка, гамонка,
Ідзе праца хутчэй і хутчэй,
III
Дзед граблямі гартае з зярнятаў
То саломку, то жмут каласоў;
