Біла крыльлямі аб дахі:
Зыкі брызгалі яскрава
На абшары, на дубравы, —
Дзеі горшыя былі,
К ім прывыкнуць не маглі:
Вочы панскія сьляпыя,
Як ражонішчы страшныя,
Бедных рэзалі-калолі
Да вялікай дзікай болі;
Той сляпы, той панскі зрок
Пранікаў людзкі куток
І даводзіў да дрыготаў.
Адпадала на‘т ахвота
Жыць на сьвеце — бельмы пана
Аж да вечара ад рана
Ўсюль тырчалі, як сукі,
Як сталёвыя цьвякі!
Пан сьляпы, а заўжды знае,
Дзе дзяўчынка маладая,
Дзе красуня-маладуха, —
Да яго даходзіць слуху.
Да сябе з вясковых хат
Згоніць пан усіх дзяўчат;
Корміць, поіць салам, мёдам,
Кружыць гучным карагодам.
Граюць скрыпкі і цымбалы
На вясёлым панскім балі
Дзень за днём, за ночкай ноч,
Ажна іскры сыплюць з воч.
На благія жарты-кпінкі
Пан ім ладзіць вечарынкі.
Ён у шумным карагодзе
Страхацьцё на іх наводзіць,
Бо іх мацае рукой:
Робіць спробы над красой;
А каго з іх спадабае, —
Ночку цэлую трымае…
Шмат гадоў насілісь стогны.
Бедны стараста прыгонны
Волю пана выпаўняў —
Ён дзяўчат сюды зганяў.
II
Раз падвечар громка, строга
Кліча старасту старога
