Гэта кепская прымета:
Злы, страшны антыхрыст гэта
Цягне ў пастку ачмурэлых,
Ашалелых, адурэлых.
Цар ангельскі едзе, скача,
Перарэжа ўсіх, няйначай;
З „велькім пэндам“ пан нясецца,
На стаеньніках ён прэцца.
Будзе шыбельніц бясконца
Ў нашай змучанай старонцы.
— Забяры хлапца з фальварку,
Прывядзі да хаты шпарка.
А то потым будзе позна, —
Людзі ў нас талкуюць розна. —
І няшчасная матуля
Затужыла аб Янулі,
Задрыжала, як асіна:
— Ня дай бог, хлапчук загіне!
Жыцьце стала ёй ня міла,
Цёнгля сны благія сьніла:
Сьніўся вісельнік і чэрці,
Сьніўся цар, вужака, сьмерці;
На патэльні Янку сквараць,
У катле з смалою жараць.
— Ой, зьвязаўся на нядолю
З Яснай Крушняй тут на полі! —
Вось надумалася маці
Свайго сына „ратаваці“.
Ў лес-гушчар пайшла ціхутка,
Там пачула рэхі дудкі;
То сынок сабе іграе,
Аб нядолі і ня дбае.
Падышла. Яго схваціла,
За каўнер патармашыла:
— Пойдзем, бедненькі, дадому!
Не хваліся ты нікому,
Што служыў тут! — Хлопец плача:
Звар‘яцела ты, няйначай!
Як я кіну сваё стала?
Гэта-ж будзе сорам, здрада.
Мабыць, матанька, жартуеш, —
Свайго сына пашкадуеш.
Не пайду! Рабі, што хочаш! —
— Зара, сынку, заякочаш! —
За чупрыну як матнула,
