Перайсці да зместу

Старонка:Паэмы (Бядуля, 1927).pdf/52

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

VI

А часам здалёку,
Як быццам з чужой,
Болей жуткай пусьцечы,
Як Сьмерці пустыр,
Зьвера-людзі сюды пранікалі.
Чырванелі іх сытыя морды,
Круглелі і масьлілісь.
Ком сала моршчыў іх каркі,
Іх тулавы пучылісь гідка,
Як тукам набітыя бочкі.

І дзіва:
У сыта-ўздаволеных зрэнках
Голад вугліўся.
Ня голад бясхлеб‘я смактаў
Зьвера-людаў, —
Смага па мёртваму золаце, —
Голад багацьця.

Чым болей гарусьцілі золата, —
Тым болей буяла іх смага.

У тыглях-гаршкох,
На вуглёвым сінь-полымі
Кіпела баўтуха
З крыві, горкіх сьлёз
І гарачага поту:
Золата.
Як блудніцы, гульні-піры
Зьвера-людзі на трупах
Людзкіх рыхтавалі.

Бо ў золаце ёсьць
Сіла-моц,
Дух шчасьця,
Гонар зямлі,
Ўсяго сьвету.

Прад золатам заўжды
Цар гнуў калені з пакорай,
Князь ногі рабу цалаваў,
А мудрэц-патрыярха
Пасмай сівых валасоў
Лужыны чысьціў.