Перайсці да зместу

Старонка:Матчын дар (1918).pdf/59

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Адбітак.


Дзіулюся я на зьянне ясных зорау, —
І сумна-сумна так, што я ні разам з імі,
Што жыць ні льос мне у вышыне нагорнай
І сьцежкамі хадзіць па небі залатымі.

Сярод нізнаных мне, ні бачаных прасторау,
Раунінай той, што звецца Безканечнасьць,
Я летау думкаю-б і воляй ніпакорнай
І можа-б там пазнау цябе, Адвечнасьць.

Дзіулюся я на зорау ясных зьянне,
На сьцежкі іх, усе тыя-ж, як прад векам,
І сумна гэтак мне, і родзіць сум пытанне:
На што пачауся я ад Бога — чалавекам?