2) Addziel nawučny z asabliwaj uwahaj na nawučnaje paznańnie Biełarusi.
3) Addziel pryhożaho piśmienstwa i štuki.
Chacia ŭsim była jasna daŭno patreba padobnaho wydawiectwa — pieršy sšytak (tomik) puščajem u swiet nie biez trywohi. A krynica hetaje trywohi wiečna taja samaja: kali tolki nima sił wydawać jakoj niebudź biełaruskaj knihi dwajakimi literami zrazu — heta značyć drukawać tuju samaju knihu dwa razy — zaŭsiody zjaulajecca strach, što hetu knihu pračytaje, tolki čaść biełarusaŭ.
Ci doŭha wisiećmie nad nami dwojčy-liternaje praklaćcie — nichto nia wiedaje ciapier. — Adno tolki dobra wiedajem, u wadno krepka wierym: swiedomamu biełarusu usie litery roŭny — dla jaho ważna nie forma — a sama istota, nie čym napisana, a što napisana. Adnak pry ciapierašnim stanie biełaruskaho ruchu, boli swiedomych biełarusaŭ my możem paličyć sotniami, a ŭsich biełarusaŭda da dziewiaci miljonaŭ — i my nikoli nia możem zabycca, što hetyje dziewiać (biez niekolkich socien) miljonaŭ — heta ciapier materjał, s katoraho ješče buduć świedomyje biełarusy. I woś usia najbliżsaja meta — patrapić pieršy raz da serca nieświedomaho biełarusa, kab umacawaŭšy ŭ im swiedomyje adnosiny da našej pracy mieć u im biełarusa-hramadzianina. Adna z zawad na darozi šyrennia takich świedomych pahladaŭ — heta pahlad na biełaruskuju sprawu nie jak na sprawu samu pa sabie, a jak na intrygu čužuju, ci to z Warsawy, ci z Maskwy. I zhodna z hetym pahladam adnyje bačuć u łacinskich literach intrygu waršaŭskuju, u ruskich — intrygu maskoŭskuju. My ad pačatku našaho trywańnia wajewali s takimi pahladami nie słowam, ale żywoju rabotaj: wydawali, što mahčyma, i takimi i siakimi literami, i hetym pakazywali, što sprawa liter dla nas heta sprawa nie pryncypialnaja, ale sprawa praktyčnaja.
Ciapier pierad nami lażyć pačataja nowaja rabota
