мозе якой я магу напісаць на паперы тое, што жывё ў мне. Пяро,—вось хто піша, а не каламар! У гэтым не сумневаецца ніводзін чалавек, а большасьць людзей кеміць ў паэзыі, ў каждым здарэньні, ня меней, як стары каламар“.
—„У вас мала прыктычнасьці“,—атказаў каламар. — „Вы яшчэ і тыдня ня адслужылі, а ўжо не здатны да ўжытку. І вы сябе уяўляеце паэтам!? Вы проста служка! Перш, чым вы яшчэ зьявіліся на сьвет, у мяне ўжо перабывала на службе шмат вашага брата, як гусінага паходжаньня, так і фабрычнага вырабу. Знаю я вас усіх, і гусіных і сталёвых! Не мала я вас бачыў на сваім вяку, і шмат яшчэ прыдзецца вашаму брату паслужыць. мне,—быў бы толькі чалавек, які браў-бы на сябе турбацыю перадаваць на паперу тое, што ён можа пачэрпнуць з мяне. А цікава ведаць, што цяперака ён дабудзе з мяне?“
—„Чарнільная памыйніца!“—агрызнулася пяро.
Позна вечарам паэт вярнуўся да хаты. Ён быў на канцэрце, дзе слухаў выдатнейшага скрыпача і яшчэ знаходзіўся пад ўражаньням яго чароўнай музыкі. Артыста дабываў са свайго інструманту цэлае бяздоньне згукаў: скрыпка зьвінела, як падаючыя кроплі дожджу, то бытцам разсыпаючы пэрлы, то пеяла як птушкі-шчэбятушкі, то стагнала, як віхар у лес. Паэту здавалася, што ён чуе плач свайго ўласнага сэрца, але ў такіх салодка-прыгожых згуках, якія могуць пеяцца толькі мілым жаночым голасам. Здавалася, што згукі паходзяць ня толькі ад струн скрыпкі, але, ад смычка і ад самаго дрэва. Гэта было нешта незвычайнае. І як ня трудная была рэч, якую ён іграў, здава-
