Перайсці да зместу

Старонка:Заранкі (1924).pdf/87

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Аздобным словам паказаў ты,
Як рэчка грае, лес шуміць,
Як сонца блескам прамяністым
Жыцьцё прыроды залаціць…

Хвала-ж табе, пісьменьнік слаўны!
Ты праўды сьветач залаты.
Твой дух лунаць ў нас будзе вечна,
Ня умрэш ніколі ў творах ты!

|}

ПАМЯЦІ ЯДВІГІНА Ш.

(З прычыны яго сьмерці 26 лютага 1922 г.)

Сумуй, краіна беларусаў,
Жалобны апрані убор,
Бо змоўк пісьменьнік твой яскравы,
Сьмяртэльны ўнёс яго віхор…
Ён шчыра зычыў долі краю,
Чакаў сьвятлейшага жыцьця.
І вось зара ўзыйшла ў краіне,
А ён — у царстве нябыцьця.
Але ў сваіх жывучых творах
Ты ў краі вечна будзеш жыць!
Таго радзіма не забудзе,
Хто шчыра ўмеў яе любіць.
На роднай глебе беларускай
Твая „Бярозка“ й „Васількі
Тут будуць вечна красавацца,
Як чараўныя аганькі.
Агонь ня згасьне вострых словаў;
Іх беларусам не забыць,
Пакуль наш край існуе ў сьвеце,
Пакуль наш люд тут будзе жыць!
Ты гумарам, сатырай ёмкай
Людзей палепшыць цёнгля дбаў;
З каханьнем шчырым к чалавеку
Яго заганы маляваў.