Затым маёр вельмі галантна цалуе маладую і выконвае гэтае правіла ваеннай тактыкі ў адносінах да ўсіх лэдзі, не гледзячы на тое, што місіс Ск'ютон надзвычай жорсткая для пацалунку і прарэзліва пішчыць у царкве. Па яго прыкладу пайшоў стрыечны брат Фінікс і нават містэр Домбі. Нарэшце, містэр Каркер, пабліскваючы белымі зубамі, набліжаецца да Эдзіт з такім выглядам, нібы збіраецца яе ўкусіць, а не паспытаць слодычы яе вуснаў.
Румянец на ганарлівым твары і пылаючыя вочы, магчыма, павінны былі спыніць яго, але не спынілі, таму што ён цалуе яе, як і ўсе астатнія, і жадае ёй усялякага дабра.
— Калі пажаданні, — гаворыць ён ціха, — не з'яўляюцца залішнім пры такім саюзе.
— Дзякую вам, сэр, — адказвае яна, пагардліва скрывіўшы губы і цяжка дыхаючы.
— Я ганаруся, — кажа містэр Каркер, рабалепна схіляючы галаву, у той час як яго вочы і зубы выкрываюць фальш гэтага рабалепства, — я ганаруся тым, што маё пакорнае прынашэнне заслужыла дотыку рукі місіс Домбі і ганаровага месца ў гэты радасны дзень.
Хоць яна адказвае паклонам, але пры гэтым робіць мімалётны рух, нібы хоча скамячыць кветкі, што трымае ў руцэ, і кінуць іх з пагардай. Але яна бярэ пад руку свайго мужа, які стаіць каля яе, размаўляючы з маёрам, і зноў яна ганарыстая, спакойная і маўклівая.
Экіпажы зноў стаяць ля дзвярэй царквы. Містэр Домбі пад руку з жонкай ідзе наперад міма дваццаці вывадкаў маленькіх дзяўчынак, якія размясціліся на ступеньках, і кожная з іх запамінае да самых малых дэталяў фасон і колер яе плацця і пасля аднаўляе яго для сваёй лялькі, якая бясконца выходзіць замуж. Клеапатра і стрыечны брат Фінікс садзяцца ў той самы экіпаж. Маёр падсаджвае ў другі экіпаж Фларэнс і падружку, якую ледзь было не аддалі памылкова ў жонкі, і пасля садзіцца сам, а пасля яго садзіцца містэр Каркер. Коні гарцуюць і рвуцца ўперад; фурманы і лакеі францяць развяваючыміся лентамі, кветкамі і новымі ліўрэямі. (Яны ад'язджаюць і з грукатам імчацца па вуліцах; і калі яны праносяцца міма, тысячы галоў паварочваюцца, каб паглядзець ім услед, і тысячы разважлівых маралістаў, сумуючы, што сёння не іх уласнае вяселле, пацяшаюцца, разважаючы, як мала думаюць гэтыя людзі аб тым, што такое шчасце не можа прадаўжацца доўга.)
Калі настае цішыня, міс Токс з'яўляецца з-за нагі херувіма і павольна спускаецца з галярэі. Вочы ў міс Токс чырвоныя, а насавая хустачка мокрая. Міс Токс паранена, але не разгневана, і яна спадзяецца, што яны будуць шчаслівыя. Яна прызнаецца сама сабе, што маладая прыгожая, а яе ўласныя чароўнасці здаюцца ў параўнанні з ёю бледнымі і завяўшымі; але
