|
De la musique avant toute chose.
P. Verlaine.
Па над белым пухам вішняў,
Бытцым сіні аганёк,
Бьёцца, ўёцца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветрэ
Ў струнах сонца залатых, —
Іон дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў іх.
І ліецца хваляй песьня, —
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня cэрцэ напевае,
Навевае яго мне?
Ці ня вецер гэта звонкі
Ў тонкіх зёлках шэпаціць?
Або мо сухі, высокі
Ля рэкі чарот шуміць?
Не паняць таго ніколі,
Не разведаць, не спазнаць:
Не даюць мне думаць зыкі,
Што лецяць, дрыжаць, зьвіняць.
Песьня рвецца і ліецца
На раздольны, вольны сьвет.
Але хто яе пачуе?—
Можэ толькі сам паэт.
|
