— Княжна… — пачаў было я…
— Па-першае, называйце мяне Зінаідай Аляксандраўнай — а па-другое — што гэта за прывычка ў дзяцей (яна паправілася) — у маладых людзей — не гаварыць адкрыта тое, што яны адчуваюць? Гэта добра для дарослых. Я-ж вам падабаюся?
Хоць мне і вельмі было прыемна, што яна так адкрыта са мною гаварыла, аднак я крыху пакрыўдзіўся. Я хацеў паказаць ёй, што яна мае справу не з хлопчыкам і, прыняўшы па магчымасці развязны і сур’ёзны выгляд, сказаў: — Вядома, вы надта мне падабаецеся, Зінаіда Аляксандраўна; я не хачу гэтага таіць.
Яна з расстаноўкай паківала галавой. — У вас ёсць гувернёр? — запыталася яна раптам.
— Не — у мяне ўжо даўно няма гувернёра.
Я хлусіў: яшчэ месяца не прайшло з таго часу, як я расстаўся са сваім французам.
— О! ды я бачу — вы зусім дарослы.
Яна лёгенька ўдарыла мяне па пальцах. — Трымайце проста рукі! — І яна старанна пачала наматваць клубок.
Я скарыстаў тое, што яна не падымала вачэй і пачаў яе разглядаць, перш украдкам, затым усё смялей і смялей. Твар яе паказаўся мне яшчэ больш прыгожым, чым напярэдадні: так усё ў ім было далікатна, разумна і міла. Яна сядзела спіной да акна, завешанага белай фіранкай; сонечнае праменне, прабіваючыся скрозь гэту фіранку, аблівала мяккім святлом яе пушыстыя, залацістыя валасы, яе нявінную шыю, выпуклыя плечы і пяшчотныя, спакойныя грудзі. — Я глядзеў на яе — і якой дарагой і блізкай рабілася яна мне! Мне здавалася, што ўжо даўно я яе ведаю — і нічога не ведаў і не жыў да яе… На ёй была цёмненькая, паношаная сукенка з фартухом; я, здаецца, ахвотна пагладзіў-бы кожную складку гэтай сукенкі і гэтага фартуха. Кончыкі яе чаравікаў выглядвалі з-пад яе сукенкі: я-б з абажаннем пракланіўся да гэтых чаравікаў… І вось я сяджу перад ёю, — падумаў я: — я з ёю пазнаёміўся… якое шчасце, божа мой! Я ледзь не саскочыў з крэсла ад захаплення, але толькі нагамі крыху пабаўтаў, як дзіця, якое лакоміцца.
Мне было добра, як рыбе ў вадзе…і я век-бы не пайшоў з гэтага пакоя…не пакінуў-бы гэтага месца.
Яе павекі ціха падняліся…і зноў ласкава заззялі перада мной яе светлыя вочы, і зноў яна ўсміхнулася.
