Гэта старонка была вычытаная
Яе хада — палёт комэты
Па сінім мошасьце зарніц, —
Як сэрца гордае поэты
Яе няможна падкупіць…
...........
А я стаю на чорнай купе
З пагардай стомленых павек…
— Хоць ты, як шчырасьць, не падкупна,
А ўсё-ж я цар, —
Я чалавек.
Ні я, —
Дык нашчадкі згадаюць
Як пакарыць ліхі уздым.
Цябе, як мошку, закілзаюць
Магутным розумам сваім.
Цябе,
Вялікая стыхія,
Прымусім розуму служыць…
Ты
Будзеш „мускул індустрыі“, —
А я твой гром
І дынаміт…
Для нас не замкнуты прасторы, —
Мы выдзем з Марсам гаварыць…
У песьню праўды ператворым
Твой недасяжна-горды рытм.
