Старонка:Ветразі (1929).pdf/115

Ў гамах апошняе арыі
Зьніклі у змрочную даль…
— Дым!..
— Пустата!..
— О, цо-то бэндзе — нашыя бягуць!?.
Ламае рукі жонка комэнданта…
Падбіты конь нага ды за нагу
Вязе паноў і панскія манаткі.
— Вакола сьмерць і выбухі гармат,
Хоць ты жывой у яму паваліся…
Які ты муж?!. Які ты комэндант?
Калі і сам ня маеш выйсьця…
А ў небе плыў халодны маладзік, —
Спакойна кратаў цьвіліну старога…
— Знайдзі мне мамку, —
Мамку мне знайдзі!..
Я не магу карміць малога!..
— Ну, супакойся, мілая, ня трэ‘,
Ня трэба так, ня трэба хвалявацца!..
Наш абавязак помстаю гарэць, —
Змагацца!..
Чаму ты голаў вешаеш, чаму?!.
Пан сьвенты бог нас грэшных не пакіне?!.
Вось к нам учора, здэцца, у турму
Адзін капраль прывёў жанчыну,
Яе павінны сёньня расстраляць,
Але цяпер у галаве ня гэта,
Дык мо‘ жаўнеру загадаць —
Да нас прывесьці гэтую кабету?..