Гэта старонка была вычытаная
Анямелі…
Між бэзавых кустоў…
Нахмураны дзядзінец
Нібы чагось чакаў…
А ў гэты час пад пана
Падалі рысакоў.
Кароткая бандытка,
Як помсты чорны крыж,
Халодна анямела
Ў Мікітавых руках…
І раптам, раптам выстрал…
Пабег бялявы дым…
Вось гэта за пажары
Табе, вяльможны пан!..
VIII
Мікіта Пашковіч (твой бацька, Міхась)
Быў храбрым чырвонаармейцам.
Яго мо‘ і зараз пад купалам хат
Аплаквае кожнае сэрца,
Ён ведае заўжды, дзе можна ступіць,
І ведае кожны бадай-што тупік.
Такіх і ня бачна цяпер малайцоў, —
Ды куля, Міхаська, забрала жыцьцё.
Было гэта, браце… даўно ўжо было,
Калі без протэсту, бяз скаргі і слоў
Ішоў славянін на франты паміраць,
Каб лепшую долю пад сонцам спаткаць.
