Bo ž ničoha trywałaha pad soncam, a paŭsiudy tolki marnaść i turboty ducha. O, jaki razumny toj, chto hetak dumaje!
5. Daj mnie, Boža, niabiesnuju mudraść, kab nawučyŭsia ja chutčej za ŭsio Ciabie šukać dy znachodzić; wyšej za ŭsio spaznać dy lubić, a ŭsio inšaje, kab zdoleŭ ja ściamić tak, jak jano jość pawodle paradku mudraści Twajej.
Daj, kab z ahladnaściu adchilaŭsia ja ad tych, što chwalać mianie zašmat, dy kab ciarpliwa znosiŭ ździek swaich worahaŭ.
Bo ž heta wialikaja mudraść — nie zwaruchnucca pawiewam słoŭ, dy nie nastaŭlać wušej na sałodkija nahawory: hetkim čynam možna biaśpiečna iści raspačatym šlacham.
Prociŭ tych, jakija abmaŭlajuć
1. Nia trywožsia, synie, kali chto ab tabie błaha dumaje abo haworyć tabie toje, čaho ty nieachwotna słuchaješ.
Tabie jašče horš ab sabie treba dumać i wieryć, što niama nikoha tak niedałužnaha, jak ty.
Kali žywieš unutranym žyćciom, mała budzieš źwiartać uwahi na pustyja i chutka minajučyja słowy.
Nie małaja heta sprawa zmoŭknuć u hadzinu błahuju dy sercam da Mianie źwiarnucca, nie prajmajučysia ludzkimi sudžeńniami.
