Хрыстаматыя беларускае літэратуры. ХІ век—1905 год/Я. Няслухоўскі/Што думае Янка, вязучы дровы ў горад

← Каршун

Што думае Янка, вязучы дровы ў горад Верш Аўтар: Янка Лучына 1922 год

Сівер →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Што думае Янка, везучы дровы ў горад.

Прапануем да спампаваньня!

ШТО ДУМАЕ ЯНКА, ВЯЗУЧЫ ДРОВЫ Ў ГОРАД.

От і сьвята, от Каляды,
На марозе скрыпяць санкі…
Ўсе на сьвеце сьвятку рады,
Ўсюды песьні і гулянкі.
Скачуць хлопцы і дзяўчата,
А гарэлкі п’юць чы мала?!
Адно слова — ўсюды сьвята.
Ну! кабыла, чаго стала?!
Чаго стала?!.. скажаш — цяжка,
Ды й ня надта-ж ты і сыта.
А мне-ж лёгка?.. глядзь, сярмяжка
Стара… рвана… ветрам шыта…
Стаў крапчэй мароз ка сьвяту,
Ось і зорка забліскала.
Хоць скарэй-бы мне у хату.
Ну! кабыла! чаго стала?!
Дроў у месьце многа трэба,
І цана-ж на іх сярдзіта,
Прадам дровы — куплю жыта.
От і лезу з цяжкім возам,
Як бяда у карк пагнала
Такім ліхам ды й марозам!..
Ну, кабыла, чаго стала?!
Адагрэцца-б у карчомцы,
На дарогу стукнуць чарку…
Дык я вінен грошы Шлёмцы,
Каб ня даў часам па карку!
Ой ты, доля!.. ў гэту пору
Як мяне ды ты прабрала!..
Ну, кабыла! Ну, на гору!
Каб ты здохла, чаго стала?!