У полі дзікім і апусцелым…
Перайсці да навігацыі
Перайсці да пошуку
У полі дзікім і апусцелым… Верш Аўтар: Поль Вэрлен 1913 Арыгінальная назва: Colloque sentimental Пераклад: Максім Багдановіч Крыніца: http://aniolski.at.tut.by/dliaWianku.htm |
* * *
У полі дзікім і апусцелым
Праходзяць ноччу дзве мары ў белым.
Мяртвы іх вочы, блядны іх чолы,
Іх словы з вуснаў злятаюць кволы.
У полі дзікім і апусцелым
Аб прошлым шэпчуць дзве мары ў белым.
«Ты наша шчасце ці ўспамінаеш?» —
«К чаму ж ты гэта цяпер жадаеш?» —
«Ці б’ецца сэрца, хоць проці волі,
Пачуўшы імя маё?» — «Ніколі». —
«Вясёла, моцна і так прыгожа
Кіпела наша любоў». — «Быць можа». —
«Сінела неба, расла надзея…» —
«Надзей няма ўжо, і свет цямнее».
Так шэпчуць мары, ўкруг — дол аўсовы,
І чуе толькі ноч тыя словы.
(1913)