У полі дзікім і апусцелым…

У полі дзікім і апусцелым… Верш Аўтар: Поль Вэрлен 1913 Арыгінальная назва: Colloque sentimental Пераклад: Максім Багдановіч Крыніца: http://aniolski.at.tut.by/dliaWianku.htm

Прапануем да спампаваньня!

 * * *

У полі дзікім і апусцелым
Праходзяць ноччу дзве мары ў белым.

Мяртвы іх вочы, блядны іх чолы,
Іх словы з вуснаў злятаюць кволы.

У полі дзікім і апусцелым
Аб прошлым шэпчуць дзве мары ў белым.

«Ты наша шчасце ці ўспамінаеш?» —
«К чаму ж ты гэта цяпер жадаеш?» —

«Ці б’ецца сэрца, хоць проці волі,
Пачуўшы імя маё?» — «Ніколі». —

«Вясёла, моцна і так прыгожа
Кіпела наша любоў». — «Быць можа». —

«Сінела неба, расла надзея…» —
«Надзей няма ўжо, і свет цямнее».

Так шэпчуць мары, ўкруг — дол аўсовы,
І чуе толькі ноч тыя словы.

(1913)