Творы (Александровіч, 1932—1933)/1/II/Завязка

← Адгукніся

Завязка Верш Аўтар: Андрэй Александровіч 1933 год

Ой, напэўна, за вішнёвым →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Завязка (Александровіч).

Прапануем да спампаваньня!

ЗАВЯЗКА

Засьвістаў гудок фабрычны;
знача — кідай свой варштат.
— Першы раз, было й нязвычна,
я пайшла ў народны сад.

Вечар быў такі харошы,
як-жа сэрцайка ўтрымаць?
Я ішла… Якой дарожкай?
— Дый ня ведала сама.

Падышла да рэчкі шустрай.
Месяц хмурыцца ў вадзе.
Да мяне якраз насустрач,
Хлопец ветліва ідзе.

Стаў ля рэчкі, глянуў, глянуў,
усьміхнуўся раз, другі.
Я кідала кветкі ў хвалі, —
расплываліся кругі.

Як цябе, дзяўчынка, клікаць?
Што-ж саромішся, скажы?
… Я сказала… неяк дзіка —
ён-жа мне зусім чужы.

Раптам страх спавіў дзявочы,
ці застацца, ці ўцякаць?
Толькі вочы… Вочы… Вочы
так заманьліва гараць.

Проста дзіўнае спатканьне,
сэрца ў грудзях ня ўтрымаць…
Разыйшліся, як сьвітаньнем
слаўся ў зарасьлях туман.

Зараз кончыцца ў нас праца,
кіну я цябе, варштат.
Пабягу хутчэй спаткацца,
— пабягу ў народны сад…

1926 г.