Да восемнаццаці я на вёсцы буяніў
Па загонах вузкіх ральлі.
А прада мною туга бур‘янаў,
Як цень засланяла палі.
Я сярпом, я касою сталёвай
Распорваў мяшок цемнаты.
А навокал: такое слова,—
Як залом ведзьмака, чарнаты.
І падшыбла заузятасьць запалам—
Пераставіць куцьцю уверх дном.
А дарога мяне абнімала,
А сонца маніла крылом.
І пайшоў я, пайшоў аж у горад.
Закілзаць зажадалася сьвет
І у скач разьлілося дзе гора,
Праімчацца з паходняю вед.
Ну й цяпер, ахрысьцілі студэнтам,
Хоць кашулю мне лес надзеў.
А заутра на полі я з мэндлем
Спатыкаць, буду ў вёсцы дзень.
Шырокі разьбег, кажуць, будзе:
Абнімеш вялікі сусьвет…
А мне штось тукоча у грудзях
Пра поле—сьвірэпкавы цьвет.
І ня вабіць мяне да высотаў:
Холадна там бяз людзей,
Лепш да іх пусьцім з дымам балоты,
Каб землю ў калосьсі адзець.
І снапамі ў сялянскіх хатах
Радасьць заблішча з павек,
Што сын іх падпасак заўзяты
Ужо новай зямлі чалавек.
Прапануем да спампаваньня!
