nia wiedajecie čaho heta Zyla tak blizka kala was mościcca?
Zyla. Chto, ja? Što ty wyčwaraješ (adsoǔwajecca.)
Kasia. A što chiba nie?
Tac. Zyla mianie čahoś baicca, jak ahniu (śmiajecca).
Kasia. (biare kačarhu i idzie da dźwiarej) Wiercie jamu. Usie jany prykidywacca ǔmiejuć. A wiedajecie, Tacianka, što jon mnie kazaŭ siahońnia.
Tac. A nu što?
Zyla. Što-ž ja tabie kazaŭ?
Kasia. Nu što za łoŭkaja našaja wučycielka, takoj trudna i znajści dzie!
Zyla. (Hniaŭliwa) Što ty brešaš?
Tac. Dyk wy woś jaki, Zyla! A ja dumała, što jon spakojnieńki chłopčyk.
Zyla. Kab mnie jazyk adwaliǔsia, kali ja kazaŭ heta! Jana sama nia wiedaje, što miele.
Tac. A chiba-ż ja ǔżo takaja pahanaja (siadaje poruč z nim.)
Zyla. Ja ǔ hetym ničoha nia ciamlu.
Kasia. Oho nia ciamiš! A chto kazaŭ, što ǔ školi hetu nawuku prachodziǔ. Wy, panienačka, ściarażeciesia jaho! (Wyšła.)
ZJAWA VII
Tac. A što było-b, Zyla, kab ja sapraǔdy zakachałasia ŭ was?
