Старонка:Zhylunovich Belaruskaja literatura.pdf/12

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

А дасталі мы тоя, што з гарнасьцю можам сказаць, што Янка Купала - беларускі Шэучэнка і Міцкевіч - есцяка і нацыянальна-свядомы барэц за атраджэньня свайго народу, чаму у многум паслужыла яго лера. Навет нацыянальная пачуцьціо, бурлячая у ім і бяручая верх у элямэнці яго творчасьці, і памагло яму стварыц шэдэуры. Можна ня абмыліцца, калі сказаць, што усе іншыя беларускія паэты выраслі на іом, і свае таленты прычасьцілі яго творамі. За перыяд з 1905 г. і да 1915 г., пошля якога фактычна Янка Купала пакінуу пісаць, за кароткі дзесяці-гадовы тэрмін сваё працы, ен унес нязлічаны і нязцэняны дар у скарбніцу беларускай літыратуры, боляй таго - ен дау палову усяго. Творы яго выданы трыма кніжкамі вершау, у якіх сабраны вершы асобных перыядау і двыма кніжкамі бойных яго работ прозаю. Гэта: "Жалейка", "Гусляр" і "Шляхам жыцьця" вершы. "Сон на кургане" вершаваная паэма, і "Паулінка" сцэнічныя творы. Засталося некулькі рачэй яшчэ ня выданых, з якіх асобную цэннасьць мая сцэнічны твор драма - "Раскіданае гняздо", якая ужо ставілася у Мінску на сцэня. Але творчасьці прозаю яго ня цягнула і уся здольнасьць вылілася у вершах, акіа шмат талентняйшыя за драматычныя рэчы.

Янка Купала родам з ваколіц Аконы ля Мінску, сын беднага хлябароба, радзіуся у 1883 годзя. Як дапаміналася, пад уплывам апошніх гадоу, іон з некае, няведамай нам прычыны кінуу пісьменно-літэрацкую работу, што дужа утратна - калі зроблена гэта ім праз сваю віну. Ці можа ужо выпісауся? Гэтаго думаць ня можна! Хочацца верыць, што талента яго яшчэ абрадуя нас многімі цэннасьцямі яго твору. Гады к таму яго яшчэ даюць на гэта можнасьць і надзею.

У канцы, пераходзючы к другім, пазнаямся з яго творамі, па узятым прыпадкам з пачатку яго пісьма і с часу яго поунаго разцвету таленты:

С пачатку свае працы іон пісау:

Навясіолая старонка -
Наша Беларусь:
Людзі - Янка ды Сымонка,
Птушкі - дрозд ды гусь.
Поля - горы да каменьня,
Потам зліта усе;
Сенажаць - адні каменьня,
Сівец ды куп'е.
Родзя шнур нясамавіта
Сколькі б працы унёс;
Ячмень з сажай, з званцом жыта,
З свірэпкай авіос.
Ня багатыя і віоскі,
Садоу у іх ня знаць;
Толькі часам дзе бярозкі,
Як тычкі стаяць.
А у весках люд убогі,