|
Верх дном паставілі сьвет гэты!
Ні так было у дауны леты;
Як началі хітраваць, мудрыці,
То з дуру сталі усе круціці.
Дауней усяк Бога баяуся,
Дабра чужога, бач, чурауся, —
Цяпер стараюцца панята,
Калі-б пакрыудзіць свайго брата.
А гдзе ж сумленне — боязнь Божа?
Быцце такое з разбоем схожо;
Пакіньце цнотай шахраваці,
Панкі, лепш станьце працаваці!
Пры працы мысль людска свабодна,
Бо праца Госпаду угодна.
Шавец, што шылам зарабляе,
Спакойнае сумленне мае.
|
Сабковіч. Што гэта?.. Ты сьмееш навучаць мяне!..
Пятрук. Паночак… цьфу, ты пропасьць! — хацеу сказаць — ясны пане — то-ж ведама стара гутарка: хлеб еш, прауду рэж.
Сабковіч. Дык я табе пакажу гутарку, дык што… ідзі і рабі тое, што кажу, інакш дастанеш кіем.
Пятрук. Нечаго казаць, на чыем вазку едзеш, таму і песенькі сьпевай. Пайду грабіць быдло, але што будзе пасьля…
Сабковіч. Дык што… ні твая беда, ідзі! (Пятрук пайшоу).
ЗЬЯВА IV-ая.
Сабковіч (адзін).
Сабковіч. Усе кажуць, што я жыву людзкою крыудай, — дурні! Ось у тым і розум, гэта і штука, каб умець выкарыстаць абмылкі і нікемкасьць другіх. А сумленне? (думае) глупство сумленне!
|
Дзе ні кінь, ад краю к краю,
Будзь сумленным — кожны бае.
Ну, і усе брахня на сьвеце:
У губе — цнота, у сэрцы — сьмецце.
Вось багач гаворэ з вамі,
Усіх багаціць ен славамі,
А тут з боку, як ні знае,
Што хтось з голаду канае.
Ваякі адвагу маюць,
Сябе самі выслаўляюць,
А як прыйдзе да трывогі,
Дык на уцекі — дай Бог ногі.
Ксендз, ці бацюшка вялебны,
Вучыць: грошы ні патрэбны,
А у хрысьціны ці у хаутуры
Самі ласы к братняй скуры.
Шэпчэ «Войчэ наш» дэвотка,
Для сірот пры ей работка,
Спавядаецца са скрухай,
А усіх чэрне усім на вухо.
Маладзіцу вам пакажуць, —
Жонка верная — усе скажуць.
Мужу міласьць прысягае,
А хлапцам так і міргае.
Глянь, — дзіце яшчэ дзяучына,
Быццам жартау, хоць нявінных,
Ані знае, ані чуе,
А у кутку хлапцоу цалуе.
Грэх вылазе у хлопца з міны,
А удаецца да дзяучыны,
Аб каханні байкі бае,
Аб пасагу ж толькі дбае.
Гэтак наша пакаленне
Нібы хваліцца сумленнем,
Хоць таго ужо астаткі
Уцяклі дауно да Вяткі.
|
