ковіч будзе адзін у гэтым пакоі. Толькі голасна і выразна, каб ен пачуу; калі ен мае хоць крыху розуму, дык ураз-жа павінен уцячы.
ЗЬЯВА III-ая.
Тыя самыя і Адольфак.
Адольфак. (убегшы). Бацька с Картушом вертаюцца, ужо на ганку. Уцякай, пане Станіславе, у гэтыя дзьверы, бо у тых можаш спаткацца.
Станіслау. Памятай, Адзя, каб ні доуга тутака бацька быу с Сабковічам і як кольвечы знайдзі прычыну, каб яго выклікаць адгэтуль.
Адольфак. Будзь спакойны, уцякай. (Станіслау пайшоу).
Адэля. Адзя, добры хлопчык, ні кажы так наперад, бо можаш папсаваць усе нашыя планы. Хадзем. Я дам табе канфітур.
Адольфак. Ого, ці я баба, каб ні мог датрымаць сэкрэту? Хітрая ты, мая сястрычка… (пайшлі).
ЗЬЯВА IV-ая.
Судздзя Сакальніцкі і Сабковіч.
Судздзя. Так, пане Антоні, ведаю, што ні шукаеш пасагу, але я хачу быць акуратным і дзеля таго ураз па шлюбе адрахую табе дзесяць тысячак банковымі білетамі; далажыушы іх да свайго капіталу, зможаце купіць добры маентак.
Сабковіч. Гэта ужо панская справа, а я, у свой чарод, магу упэуніць дарагога судздзю, што ні ганюся за капіталам; глаўнае мае жаданне быць панскім сынам і мужам шаноунай дачкі вашай.
Судздзя. Веру, веру, пане Антоні! О, я мігам патраплю пазнаць чалавека, — ні здарма завуся Сакальніцкім. Я адразу пазнау, што ты справедлівы чалавек.
ЗЬЯВА V-ая.
Тыя самыя і Адольфак.
Адольфак. Тата, аліндор чакае у габінэці на тату; кажэ, што мае пільны інтэрас.
Судздзя. Іду. Выбачайце, папе Аптоні, што я мушу цябе тут аднаго пакінуць, але ураз прышлю табе мільшую для цябе асобу, — ні змаркоцішся. Пайдзі, Адзя, да сястры і скажы ей, каб прыйшаа да дарагога гасьця. (Пайшоў).
