ЗЬЯВА II-ая.
Гапон і Куліна.
Куліна (пацягваецца, пазеваючы працірае вочы; чухаецца; аглядаецца на усе староны, спуджаная; саскаківае с калес, заглядае у глыб лесу, а посьля будзіць мужа).
Дзед, дзед, дзед, дзед!
А кабылкі нашай нет!
Гапон (У тым часі, як яна пяе, злазіць с калес і, агледаючыся на усе бакі, адказвае).
Ці ты, баба, ашалела.
Гдзе-ж ты кабылку падзела?
Ты ж наперадзе сядзела, —
Дык на вошта-ж ты глядзела?
Што ж перад носам мела?
Што маучыш, — чы асавела?
Гавары, каб ты хварэла!..
Чаго, гадзюка, збядзела,
Вось як бы сем дзён ні ела —
Блекату нажвацца усьпела.
С чаго ж ты так адурэла?
Куліна.То ж ты, Гапонка, мужчына,
К табе належыць скаціна.
Мая ж толькі віна цэла,
Што на перадзі сядзела.
І ты-ж сядзеў на калесах,
Нос твой быў аж пры атосах;
Відаць мы, абое спалі,
Як у нас кабылку кралі.
Досіць з мяне таго стало,
Што паміж пнеу кіравала,
А як пасеку мінула,
Вось і я крыху заснула.
Дык за што ж мяне лаеш?
Чы ж прыгаворкі ні знаеш?
Ні вер у сьвеці нікому:
Каню у полі, жонцы у дому,
Бо хто толькі жонцы верыць,
Той як сітам ваду мерыць.
Гапон.Глядзі, каб была скаціна,
Будзе у рабоці дубіна.
Ты ж на перадзі сядзела,
Так на вошта ж ты глядзела?
Вось як вярнуся да дому.
Мушу ісьці к аканому.
Ен там крыкне: «Ах, ты гадзе!»
І кулака ў вуха усадзе, —
І будуць розгі у рабоце,
Мо’а дзіця асіроце.
Скажа: душу чорту прадай,
За кабылку грошы аддай.
А тут, баш, — душа такая,
Што чорт яе ні прымае,
Бо да таго наш пан прыгожы,
Што душу у банк заложыу,
І чорт, відаць, гэта знае,
Так душ нашых ні купляе.
Цяпер сьмерць — пацеха цэла!
Ці ты, баба, ашалела?
Гдзе ты кабылку падзела?
Ты ж наперадзі сядзела,
Так на вошта ж ты глядзела?
Як вазіу я у места дровы,
Усякі раз быў грош гатовы;
Усяго я меу здаволі,
Лыкау, селядцоу і солі.
