З індускае паэзіі.
(Тры адрыўкі з Гітаньялі Рабіндранат Тагорэ).
АПОШНЯЯ УМОВА
«Прыдзеце і наймеце мяне!» — так клікаў я йдучы зранку брукаванай дарогай.
І зьявіўся кароль на рыдване сваім з мячом у руцэ.
Узяў мяне за руку і мовіў: «Найму цябе за моц маю».
Ды моц яго ня мела цаны для мяне і прочкі паехала на сваім рыдване.
* * *
У сьпёку паўднёвую дамы стаялі з пазачынянымі дзьвярыма.
Я йшоў крывой вулкай.
Зьявіўся старык з мехам золата…
Падумаў і кажа: «Найму цябе за золата мае».
Важыў адну за аднэй залатые манэты, — ды я адвярнуўся…
* * *
Сутуняла. Сад увесь быў уквечаны.
Выйшла цудоўнае красы дзяўчына і сказала: „Найму цябе за ўсьмешку маю“.
Згасла ўсьмешка яе і расплылася ў сьлёзах, — самотна адыйшла яна ў цемру…
* * *
Сонейка блескам сваім адбівалася на пяску, упорна разьбіваліся хвалі марскіе.
Побач дзіця гуляла з ракаўкамі.
Падняло йно галоўку, як быццам прызнала мяне, і мовіла: „Найму цябе за нішто“.
З таго мамэнту ўмова гэная, зробленая ў часе дзіцячае забавы, ўчыніла мяне вольным чалавекам.
___
