Гэта старонка была вычытаная
Робяць гоні і разоркі…
Ветрык ціха вее.
Трохі воддаль, на прыгорку,
Вёска іх чарнее.
З-за сялянскіх хат адметна,
Між гумён, адрынак,
Пазірае так прыветна
І Сьцёпкаў будынак…
Углыбіўся Сьцёпка ў мары,
Думцы ўвесь аддаўся,
Пра астрог забыў, пра нары,
Дзе ўсю ноч валяўся.
Тут ён целам, там — душою,
Там, у родным полі,
Дзе хадзіў ён за сахою,
Дзе пазнаў нядолю.
Ды забыта ўсё ліхое,
Ўсё, што дух смуціла,
Засталося дарагое,
Што так сэрцу міла.
Аде зараз расьсьвітала,
Нудны дзень вярнуўся.
Сон і мары—ўсё прапала,
Як астрог ачнуўся.
1908 г.
|}
