Старонка:Zbor t1v2 1928.pdf/85

СЬЦЁПКАЎ СОН

Рана Сьцёпка абудзіўся
І ляжыць — ня сьпіцца:
Сон яму такі прысьніўся —
Толькі падзівіцца!

Быццам жыта сеяць вышлі
Ў поле пры дарозе —
Сьцёпку нават зышло з мысьлі,
Што ён у вастрозе. —

Поле сонцам скрозь заліта, —
Шырыня, раўніна!
Глеба тлуста, сакавіта —
Чорназем ды гліна.

Не дакінеш проста вокам
Да суседзкіх межаў,
А на лузе іх шырокім
Што ні стог, то вежа!

І суседзі тут у полі
Ходзяць з карабкамі,
Сеюць жыта на прывольлі,
Рэжуць дол плугамі,