Старонка:Zbor t1v2 1928.pdf/77

ПЫЛ

Уздоўж пяшчанае дарогі,
Дзе гурт авец прагнаў пастух,
Узьняўся пыл, нямы, бязногі.
Паветра, поўнае зьнямогі,
Не скалыхне, стаіла дух.

У проразь хвой, бы здань пажару,
Штось грозіць чырвані рука,
І тоіць лес якуюсь мару.
А цёмны ўсход выводзіць хмару
Ды шле зарніцы здаляка.

Зьнікае месячнік двурогі,
І зоркі хмурацца ўгары.
У шатах боязьні-трывогі
Маўчаць зьнямелыя разлогі,
І ў страсе млее дуб стары.

Эх, не здарма, відаць, зарніцы
Віхрацца ў хмарах, не здарма.
Чакайце, людзі, навальніцы,
Бо перапоўнены крыніцы…
Чарнее ноч, гусьцее цьма.