Старонка:Zbor t1v2 1928.pdf/72

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

З народнага скарбу душы самабытнай
І з скарбу яго мазалёў:
То ён працавік наш, то ён, старажытны,
На гору вас моўчкі узьвёў.

Гадуе вас поле, што золатам зьяе…
Пяскоў, нераджайных пяскоў.
Вас корміць сярмяга, што долі ня знае,
Ня ведае ласкі братоў.

Ідзеце-ж к народу, як добрыя дзеці,
Ідзеце, злучайце яго
І горкую праўду у вочы скажэце,
Чаго ён гаруе, чаго?

1921 г.

|}